چندی قبل با اجرای یک طرح ملی تحقیقاتی در فرهنگستان علوم پزشکی به این نتیجه دست یافتیم که خطاهای دارویی بیشترین حجم خطاها را بخود اختصاص داده و اکنون شاهد آن هستیم که خطاهای ناشی از جراحی زنان و زایمان،خطاهای دندانپزشکی، جراحی عمومی و جراحی پلاستیک، زیبایی و ترمیمی از جمله خطاهای شایع پزشکی هستند که البته برخی از این خطاها اجتناب ناپذیر، لیکن برای پیشگیری از بروز خطاهای پزشکی اولاً و در وهله نخست باید حاکمیت اخلاق حرفه ای پزشکی را مورد توجه قرار داد که گفته می شود 72% از شکایات از جامعه پزشکی به این موضوع اختصاص دارد و در مرحله بعد ما نیازمند تدابیر و سیاست جنایی روشنی در این زمینه هستیم که بخشی از آن به قوانین و مقررات ناکار آمد باز می گردد. رییس انجمن علمی حقوق پزشکی ایران در بخش دیگری از سخنان خود با تشریح مفاهیم قصور و تقصیر و مصادیق خطاهای پزشکی و جایگاه آنها پرداخت و شرایط تحقق مسئولیت پزشکی را بر شمرد و به تجزیه و تحلیل مواد 158و 495 تا 497 قانون مجازات اسلامی پرداخت. وی در واکنش به طرح یک سئوال و رویداد ناگواری که در یک استان در زمینه قطع دست بیماری دیابتیک رخ داده تاکید کرد بجز در موارد اورژانس و فوریت های پزشکی که جان بیمار در معرض خطر قرار دارد برای قطع دست و انگشتان بیمار دیابتیک الزاماً به رضایت بیمار و اولیای قانونی وی نیاز داریم. وی افزود چندی قبل جراحی در بیمارستان امام از من سئوال کرد چند ماه قبل خانمی که مبتلا به دیابت است و باید انگشتانش را قطع می کردیم و خودش هم به انجام آن رضایت داشت اما همسرش رضایت نمی داد و اکنون پس از چند ماه که باید دست او را قطع کنیم باز هم همسرش رضایت نمی دهد. به ایشان گفتم اگر بیمار،خودش راضی است انسان عاقل و بالغ و رشید نیاز به قیم ندارد ، با رضایت خودش هیچ مشکلی برای قطع دست او وجود ندارد و از نظر اخلاقی و قانونی نیازی به رضایت همسر نیست ایشان با نگرانی عنوان کرد که همسرش می رود شکایت می کند به او گفتم: جناب دکتر شکایت کردن حق بیمار است و اولیای قانونی او و در اینجا همسر نقشی ندارند،اما شکایت کردن که به معنای محکومیت پزشک نیست اگر بیماردر وضعیت اضطراری است و عدم قطع دست او منجر به گسترش بیماری و مرگ او می شود با طیب خاطر و با رضایت آگاهانه و آزادانه بیمار دست او را قطع کنید هیچگونه مسئولیتی متوجه شما نیست.